Όλα αυτά σημαίνουν πια πολύ λίγα για μένα… Όμως, ως ένα απειροελάχιστο κομμάτι του έμψυχου υλικού αυτής της πόλης, η γενική χαρά με παρασέρνει, θέλοντας και μη. Μπορεί το ποδόσφαιρο να μη με ενδιαφέρει από πολλά χρόνια τώρα, αλλά σήμερα κάθησα μπροστά στην τηλεόραση να δω τον τελικό του Κυπέλλου, πετάχτηκα όρθιος στις ευκαιρίες, πανηγύρισα τα δύο γκολ, η καρδιά μου κόντεψε να σταματήσει στην τελευταία φάση, φόρεσα το βυσσινί κασκόλ του γιου μου και γιόρτασα χοροπηδώντας στο σφύριγμα της λήξης. Φίλαθλος δεν είμαι πια ούτε θα ξαναγίνω, αλλά σήμερα ένιωσα πραγματική φίλαθλη χαρά.
Χαίρομαι όμως ακόμη περισσότερο με τη χαρά του γιου μου. Του έχω μιλήσει αμέτρητες φορές για τη χρυσή εποχή της ΑΕΛ που έζησα όταν ήμουν στην ηλικία του. Για το πρώτο μεγάλο θαύμα, την κατάκτηση του Κυπέλλου το 1985 και το ακόμη μεγαλύτερο θαύμα, το Πρωτάθλημα του 1988. Του έχω μιλήσει για τον Γιάτσεκ Γκμόχ, τον Βουτυρίτσα, τον Βαλαώρα, τον Πατσαβούρα, τον Πλίτση, τον Άνταμτσικ, τον Κμιέτσικ, την αναταραχή που προκάλεσαν τα ούρα του Τσίγκοφ το 1988, τα πανηγύρια μας στην κεντρική πλατεία της πόλης… Με άκουγε με έκπληξη σαν να αναρωτιόταν αν έπρεπε να πιστέψει τον πατέρα του. Όταν αγάπησε το ποδόσφαιρο, η ΑΕΛ έπαιζε στην Γ΄ Εθνική. Δεν πίστευε ότι θα ερχόταν η μέρα που θα πανηγύριζε τέτοιες επιτυχίες. Σήμερα, όμως, ευτύχησε να ζήσει στιγμές που θα διηγείται κάποτε κι αυτός στα δικά του παιδιά.
Γι’ αυτό, μετά τη λήξη του αγώνα, όταν με παρακάλεσε να βγούμε με το αυτοκίνητο στους δρόμους, του έκανα τη χάρη χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι όταν με παρακάλεσε να πατάω την κόρνα ρυθμικά το έκανα κι αυτό, όσο κι αν προσπαθούσα να μην σκάσω στα γέλια σκεφτόμενος τον εαυτό μου να πανηγυρίζει μία ποδοσφαιρική επιτυχία.Αυτά που γιορτάσαμε όμως ήταν πολύ περισσότερα από την επιτυχία μιας ομάδας. Είναι η επιστροφή μιας ομάδας που από την αφάνεια έφτασε στην κορυφή για να πέσει μετά στον πάτο και να σηκώσει και πάλι περήφανα το κεφάλι. Είναι η μεγάλη νίκη της επαρχίας –που θα πρέπει χαρούν γι’ αυτή όλοι οι κάτοικοι της ελληνικής επαρχίας. Το κυριότερο όμως, το πάνω απ’ όλα, είναι ότι σήμερα το ποδόσφαιρο ήταν κέφι, χαρά, ξεφάντωμα, γιορτή, δηλαδή αυτά που πρέπει να είναι κάθε μέρα αλλά είναι τόσο σπάνια πια. Αυτά που πρέπει να χαίρονται τα παιδιά μας στο ποδόσφαιρο.
Υ.Γ. Άντε και του χρόνου πρωταθλητές
Άρθρο του άφαντου φιλάθλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου