Το μεγαλύτερο αγκάθι τελικά του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι η επαρχία. Έχουμε διαβάσει κατά καιρούς αφιερώματα στο επαρχιακό ποδόσφαιρο που δημιουργούν την εντύπωση ενός αξιόμαχου ρεύματος που επιστρέφει να χρωματίσει την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Ωραιοποιώντας διακρίσεις του παρελθόντος που αντιμετωπίζονται πια με την πολυτέλεια της νοσταλγίας από απόσταση, απομακρυνόμαστε από την φτωχή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν όσοι επισκέπτονται τα επαρχιακά γήπεδα και βιώνουν από κοντά πως το περιβόητο επαρχιακό ρεύμα είναι ένα άκακο ρυάκι.Το κλειδί όμως που επικυρώνει αυτή την πραγματικότητα είναι η τοποθέτηση του κόσμου που έχει χρωματιστεί στην συντριπτική πλειοψηφία με τα χρώματα των θεωρούμενων μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου και δύσκολα αλλάζει αυτή την ασφαλή και κοινότυπη επιλογή. Για να ξεκολλήσει μια ομάδα από τη γνωστή μίζερη πραγματικότητα δύο δρόμοι υπάρχουν : ή από μια τρελή συγκυρία μιας προικισμένης φουρνιάς παικτών αυτή η ομάδα μεταμορφώνεται και παρασύρει με τις διακρίσεις της την πόλη σε ομαδικό οπαδικό βάπτισμα, ή προοδευτικοί επαρχιώτες οπαδοί ξυπνούν ένα πρωί βλέποντας το φως το αληθινό και δημιουργούν μια αξιόμαχη μάζα υποστηρικτών που φέρνει το απαραίτητο ειδικό βάρος για να περάσει η ομάδα αυτή στο άλλο επίπεδο.
Οι ποδοσφαιρικές εκπλήξεις στην χώρα μας είναι μετρημένες στα δάκτυλα ενώ αυτές που είχαν διάρκεια είναι ακόμα λιγότερες. Επομένως αν θέλουμε κάποτε να αλλάξουμε τον χάρτη του ποδοσφαίρου στη χώρα μας πρέπει να ξεκινήσουμε από τον οπαδό - έστω, τον φίλαθλο - της επαρχίας και να διαφοροποιηθούν οι επαρχιώτες από αυτή την εύκολη ακούσια στράτευση με τις μεγάλες ομάδες. Πρέπει κάποτε να αντιμετωπίσουμε μακρινές οπαδικές κουλτούρες με μεγαλύτερη προσοχή και βάθος και να παραδειγματιστούμε από τον τρόπο, το σεβασμό και την αφοσίωση που αντιμετωπίζουν οι ντόπιοι τις ομάδες τους σε προοδευμένες ποδοσφαιρικά χώρες. Άλλωστε το σημερινό σενάριο και σκηνικό το έχουμε όλοι μας βιώσει και βαρεθεί μέχρι τελικής πτώσης. Είναι όλα τόσο προβλέψιμα και ψόφια…
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση στο ξεκίνημα ενός νέου πρωταθλήματος από το να αντιμετωπίζεις μια νεοφώτιστη ομάδα στην έδρα της και να παρακολουθείς μια μεγάλη μερίδα των θεατών να αποχωρεί βιαστικά πριν την ολοκλήρωση του αγώνα για να προλάβει την τηλεοπτική κάλυψη του ντέρμπι των “αιωνίων”… Αν κάτι μας κράτησε ζωντανούς βρεθήκαμε ένα βήμα πριν το περιφερειακό πρωτάθλημα ήταν αυτή η αύρα μιας μάζας που περίμενε την επιστροφή. Όταν μια ομάδα συγκεντρώνει 10.000 οπαδούς σ’ έναν αγώνα Γ’ Εθνικής προσφέροντας σαν καλύτερο πιάτο την παραμονή της στην κατηγορία, είναι τόσο άδικο να πεθάνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου