SUPER... ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ

Το ποδόσφαιρο στο... κλαρί και οι ξεχασμένοι που ξέχασαν τον πόνο τους.

Τι ματσάρα ήταν αυτή; Τι θέαμα "γέμισε" τα ματάκια μας και τι παλμός ήταν αυτός που δονούσε το γήπεδο; Δεν έχετε παράπονο. Ούτε εσείς, ούτε εμείς. Τι άλλο θα κάνατε(με) Τετάρτη βράδυ σε εβδομάδα ενδιάμεση των ευρωπαϊκών διοργανώσεων; Το απόλυτο τίποτα. Αυτό, δηλαδή, που έγινε στο Καραϊσκάκη την Τετάρτη 31 Οκτωβρίου, έτσι για το "καλό μήνα" και για να μπει με το δεξί ο Νοέμβρης.

Τώρα, λοιπόν, που τελείωσε η ποδοσφαιρική κωμωδία που είδαμε όλοι στο Φάληρο, εκεί στη Συγγρού πρέπει να κάτσουν να σκεφτούν ότι δεν μπορούν να βγάζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο... στο κλαρί κατ' αυτό τον τρόπο. Το όλο θέμα, βέβαια, στραβά έχει ξεκινήσει και δεν θα μπορούσε να ισιώσει στο δρόμο, χωρίς φιλότιμη, συγκροτημένη και οργανωμένη προσπάθεια.

Και για να δείτε τη σοβαρότητα με την οποία αγκαλιάζει και υπολογίζει η ΕΠΟ το Super Cup, αν πληκτρολογήσετε την ηλεκρονική διεύθυνση της Ομοσπονδίας και βρείτε σχετική ενότητα, εμείς θα είμαστε super άσχετοι για να μην πούμε το άλλο, το... κλασικά ελληνικό.
Η ΕΠΟ οφείλει να κάτσει κάτω και να αποφασίσει. Δεν επιτρέπεται να μιλάμε για ένα θεσμό που η διεξαγωγή του έγκειται σε διάφορες συγκυρίες. Αν υπάρχει έχθρα μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων, το ματσάκι τρώει κόκκινη. Αν όχι, διεξάγεται με βαριά ποδοσφαιρική καρδιά σε ημερομηνία που δεν βολεύει και που οι προπονητές το βλέπουν σαν μια καλή ευκαιρία να κάνουν τα πειράματά τους.

Όλη αυτή η πολιτική και η τακτική της Ελληνικής Ομοσπονδίας εκεί ακριβώς οδήγησε το θεσμό του Super Cup, που σε άλλες χώρες... ανθεί και ευδοκιμεί. Ας ρίξουν καμιά ματιά και λίγο παραπέρα από εκεί που φτάνει το μάτι τους και δεν θα χάσουν. Το Καραϊσκάκη ήταν πιο κρύο και από γήπεδο του χόκεϊ στον Καναδά, οι φωτογραφίες και τα πλάνα με τα άδεια... έδρανα "έφερναν" εικόνα γηπέδου Αρτμέντια και Ζαπορίζια στους δέκτες και στα δημοσιογραφικά αν ήθελες να μην ακουστείς έκανες... νοήματα.

Οι μόνοι που "χάρηκαν" από αυτή τη υπόθεση ήταν οι δύο προπονητές. Όχι από τη μεγαλειώδη μπάλα που παίχτηκε και την υψηλή τεχνική που ξεδιπλώθηκε στο τερέν, αλλά επειδή έβαλαν και μερικούς ξεχασμένους να... ξεχάσουν τον πόνο τους. Βάλτε και ότι δοκίμασαν αμούστακα παιδιά με την ελπίδα να ανακαλύψουν κάποιον που φέρει ποδοσφαιρική... γενειάδα, και όλα μέλι-γάλα.

Το πιο αποκαρδιωτικό, πάντως, από όλα ήταν η στιγμή της απονομής και της ανύψωσης του "βαρύτιμου" τροπαίου. Οι φωνές μας -σαν παιδιά- όταν σηκώναμε την "κούπα" κόντρα στην από κάτω γειτονιά, ήταν πιο δυνατές.

Πηγή: Sportime