Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007

FAIR PLAY Ή ΑΘΛΗΤΟΠΡΕΠΕΙΑ;

Καταστρατήγηση του φερ πλέι ή της αθλητοπρέπειας, σύμφωνα με τη σωστή απόδοση του όρου στη γλώσσα μας. Μόνο στην Κύπρο όμως ακούς και διαβάζεις από συναδέλφους τη σωστή μετάφραση της λέξης. Εδώ αδυνατούμε και να την αποδώσουμε στη γλώσσα μας και, από την άλλη, έχετε και την απαίτηση να τηρήσουμε τον όρο;

Καμία έκπληξη δεν μου προξένησε η ενέργεια του Λουτσιάνο. Ακόμα και τις προκλητικές για πολλούς δηλώσεις του μετά το ματς, όταν επαναλάμβανε μπροστά στις κάμερες με έκπληκτο ύφος εκείνο το «θα με τρελάνετε», όλα αυτά τα θεωρώ πολύ φυσιολογικά. Μετά δεν μπορώ πραγματικά να ακούω κάποιους να επιμένουν ότι ανεξάρτητα με το συμβάν, ο παίκτης όφειλε μετά να ζητήσει συγγνώμη. Το έκανε παλιότερα ο Μανωλάς, αν δεν κάνω λάθος, για ένα πέναλτι «φιδάκι», που χάρησε τη νίκη στην ομάδα του, και τελικά βρήκε τον μπελά του. Θα μου πείτε τώρα ότι τότε ήταν άλλα χρόνια. Πρωτόγονα.

Εγώ όμως με τη σειρά μου έχω να πω το εξής: το γεγονός έλαβε χώρα στο ματς Ατρομήτου–Λάρισας και επιτρέψτε μου να πω ότι αυτός είναι ο λόγος που το συζητάμε με τόση άνεση. Μπορεί κάποιος με το χέρι στην καρδιά να μου πει αν το γκολ αυτό το σημείωνε ο Λουτσιάνο σ' ένα ντέρμπι «αιωνίων», φορώντας την κόκκινη ή την πράσινη φανέλα, τι θα γινόταν σήμερα, ιδιαίτερα από τη μεριά των οπαδών της ομάδας του;

Θα τον αποθέωναν! Κι όποιος το αρνείται, ή πρόκειται για τον βασιλιά των υποκριτών ή δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Μεγάλο μάγκα θα τον αποκαλούσαν. Γάτο που διάβασε τη φάση και έπιασε στον ύπνο τους αντιπάλους. Να δείτε πόσοι θα ορκίζονταν ότι ο συμπαίκτης τους ακούμπησε την μπάλα. Δυστυχώς αυτοί δεν θα ήταν μόνο οι οπαδοί. Δηλαδή ο σκληρός πυρήνας μια κερκίδας, λες και υπάρχουν πλέον απλοί και αγνοί φίλαθλοι στα γήπεδα, αλλά και συνάδελφοί μου. Που θα μας έβαζαν να δούμε και να ξαναδούμε τη φάση, μήπως και έτσι διαπιστώσουμε με τη χιλιοστή ότι όντως ο συμπαίκτης του Λουτσιάνο ήρθε σε επαφή με την μπάλα.

Οπως η δημοκρατία, έτσι και η αθλητοπρέπεια ευδοκιμεί εκεί που πραγματικά την εκτιμούν. Εκεί που δεν την ερμηνεύουν κατά το δοκούν, αλλά την αποδέχονται ως απαράβατο ηθικό κανόνα. Οι ηθικοί κανόνες όμως με τη σειρά τους είναι αδύνατον να ευδοκιμήσουν στο έδαφος του τυφλού φανατισμού και του οπαδισμού. Ευδοκιμούν εκεί που συναντώνται, χωρίς συγκρούσεις, αξίες και αρχές.

Τι απ' όλα αυτά υπάρχει στο ελληνικό πρωτάθλημα ώστε να γίνει δεκτή η αθλητοπρέπεια. Και δεν μιλάμε τώρα για την τυπική τήρηση του όρου, όταν κάποιος αντίπαλος ποδοσφαιριστής, σφαδάζει στο έδαφος, γιατί σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες, μπερδεύουμε τους όρους. Οταν ένας αθλητής βρίσκεται τραυματισμένος, δεν είναι τήρηση του φερ πλέι που επιβάλλει τη διακοπή του ματς, αλλά η στοιχειώδης ανθρωπιά και συναδελφικότητα. Είναι πολύ πιο σύνθετη η έννοια της αθλητοπρέπειας. Με ένα πλάγιο άουτ ή με επιστροφή της μπάλας στον αντίπαλο δεν καθαρίζουμε. Αυτά είναι τα στοιχειώδη. Επειδή όμως ανταποκρινόμαστε –πάλι καλά– στα στοιχεώδη, αυτό δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε καθ’ ολοκληρίαν την αθλητοπρέπεια.

Μιχάλης Λεάνης - Sportday

Δεν υπάρχουν σχόλια: